کاش بودی تا دلم تنها نبود
تا اسیر غصه ی فردا نبود
کاش بودی تا برای قلب من
زندگی اینگونه بی معنا نبود
کاش بودی تا لبان سرد من
قصه گوی قصه ی فردا نبود
کاش بودی تا نگاه خسته ام
بی خبر از موج و دریاها نبود
کاش بودی تا زمستان دلم
این چنین پر سوز و پر سرما نبود
کاش بودی تا فقط باور کنی
بعد تواین زندگی زیبا نبود
سلام گل قشنگم:
غم نخور!
هم روزگارم!
من هوای تو رو دارم!
واسه چاردیوارقلبت....
صدتاپنجره میارم!
غم نخور! زیبای خفته!
نا امیدی حرف مفته!
رنگ عوض می کنه این شب.....
با غزل های نگفته!
نگوخیلی وقته اینجا.....
کسی فردا رو ندیده!
توی پولک لباست......
صدتا فانوسه امیده!
غم نخور!
همیشه روشن!
رخوتو بگیر از این تن!
خون زندگی رو بسپار.....
به رگ ترانه ی من!
غم نخور!
همدست خسته!
شب پره ازپیله رسته!
مرغ عشق این ولایت.....
دوباره قفس شکسته
عزیزترینم بازم یه سلام بی جواب
رفتنت آغاز ویرانیست حرفش را نزن
ابتدای یک پریشانی است حرفش را نزن
آرزو داریکه دیگر بر نگردم پیش تو
راهمان با این که طولانیست حرفش را نزن
دوست داری بشکنی قلب پریشان مرا
دل شکستن کار آسانیست حرفش را نزن
خورده ای سوگند روزی عهد مارا بشکنی
این شکستن نا مسلمانیست حرفش را نرن
حرف رفتن می زنی وقتی که محتاج تو ام
رفتنت آغاز ویرانیست حرفش را نزن
سلام عزیزترینم
یک سال نقش فاصله هامان سکوت بود
شاید برای حرف زدن از عشق زود بود
ای کاش قفل سخت سکوت تو میشکست
یا در نگاه سرد تو خورشید می نشست
من موج خسته بودم و تو ساحلم شدی
با یک نگاه ساکن شهر دلم شدی
اکنون ولی به ساحل باور رسیده ام
دیگر گذشت فصل و به آخر رسیده ام
آری کویر تشنه به باران نمی رسد
این قصه تا ابد به پایان نمی رسد
سلام عزیزترینم:
می بخشمت بخاطرچشمایی که منتظرن
خاطره هایی که نشد ازتوخیال من برن
می بخشمت بخاطرفاصله های دم به دم
به یاد شعری که نشد یه خطِ شم برات بگم
رفتیُ کاری ازدل خسته ی من برنمیاد
باید باهاش کناربیام خدا برام بد نمی خواد
با این که بانبودنت غصه گذاشتی رودلم
امابدون هرجا باشی دوست دارم خیلی زیاد